Aseksuelen, Marina’s en speed snuiven

Waarom SerieusColumnsLeave a Comment

aseksuelen, marina's en speed snuiven - komische column

Ik was het beu om vrijgezel te zijn. Een jaar is meer dan genoeg. Mijn Tinder-ervaring leek ondertussen meer op die van de paus, en mijn buurman die wél wekelijks een date kon scoren dacht wellicht dat ik aseksueel was, zoals het soort hipsters die bij Greenpeace dusdanig populair zijn geworden, omdat ze niet meer aan voortplanting doen en daarmee eindelijk een adequate oplossing hebben gevonden voor de overbevolking.

Daarom besloot ik om op speeddate te gaan.

Ik had in het verleden regelmatig dates gekend met wiet en met paddo’s, maar speed had ik nooit gesnoven. Omdat men bij het daten naar het schijnt moet openstaan voor nieuwe ervaringen, waagde ik mijn kans. 

Omwille van het obscene karakter, en omdat drugsgebruik in ons land nog steeds strafbaar is, zal ik niet meedelen in welke parochiezaal de speeddate die dag plaatsvond, al kan ik wel meedelen dat het een typisch Vlaamse parochiezaal was, met een interieur dat dusdanig oubollig bleek dat het ondertussen weer hip was geworden, of toch minstens “vintage”, met bekers en medailles van de lokale duivenbond die pronkten op schabouwelijke planken die waren getimmerd tegen hetzelfde soort – bruin berookte – behangpapier zoals de rest van het interieur: hip, vintage, oubollig. Aan de ingang stond een toppenbiljart, waar mijnheer pastoor samen met zijn trouwe parochianen nog wekelijks met zijn ballen en roede mocht spelen, goedgekeurd volgens celibataire normen. 

Mijn celibataire normen werden die dag vooral bepaald door mijn celibataire toestand. Die maakte me uitermate geil, hitsig, en klaar om eender wie te bespringen. Toch was ik vooral op zoek naar een diepgaande connectie, affectie en tederheid. Geen idee of ik dat op een speeddate zou vinden.

De speeddate vond plaats achter in het parochiecentrum – typisch voor parochiecentra die oubollig zijn – in de aanpalende feestzaal, waar behalve speeddates ook wekelijks de lokale fanfare samentroept en tijdens de lokale kermis één keer per jaar alle minderjarigen van het dorp mogen hengsten op flutmuziek, en nadien eenmalig permissie krijgen om straalbezopen huiswaarts te kruipen – alvast hun eerste aanzet om later ook “speed”-dates te kunnen consumeren. 

Aan de ingang zat een kloeke dame die vanachter een antieke mahoniehouten tafel de geïmproviseerde entree verzorgde en tien euro bijdrage vroeg. Als ze me dadelijk ook echt speed overhandigt, is dat een schappelijke prijs om te mogen snuiven, bedacht ik me. Bancontact was in deze contreien nog niet uitgevonden. Wel had de dame een klein metalen koffertje dat dienstdeed als kassa. Cash geld tijdens een speeddate, ik had niet anders verwacht. Hoewel: een bankkaart is naar het schijnt ook nodig, om dadelijk de speed tot een snuifbare lijn te kunnen bewerken. Alleszins, na mijn betaling kreeg ik een gekleurd papiertje met een nummer – wellicht overschot van de tombola van de week voordien – en ook een zakje met wit poeder. Goeie deal. Aan de muur hing een bord met het opschrift: “Verboden te roken”. Niet roken, maar wel snuiven. Ook dat was typisch Vlaams, en getuigde van onze voorliefde voor Kafkaiaanse regelneverij.

In de zaal stonden tafels op een rij tegen elkaar geplaatst. Ik mocht op mijn genummerde plek gaan zitten. Over me zat de eerste aspirant snuifster. Het betrof een Marina zoals diegenen die in de jaren negentig ons dorp van diversiteit voorzagen, hoewel dit soort Marina’s zelf meestal geen voorstander waren van diversiteit, maar eerder racistisch waren van aard. Aan haar kant van de tafel zag ik nog meer van dit soort vrouwvolk. De meesten hadden een bleek en ingevallen gezicht, sommigen hadden oorbellen op plekken die wellicht veel pijn hadden gedaan, en enkelen droegen tatoeages met spellingsfouten. Aan mijn kant van de tafel zaten de Gabbers. De meesten hadden een bleek en ingevallen gezicht, sommigen hadden oorbellen op plekken die wellicht veel pijn hadden gedaan, en enkelen droegen tatoeages met spellingsfouten. Mijn top drie: “You only life once”, “with pain comes strentgh” en met voorsprong op de eerste plaats: “Hitler cum back, you faggot about the black”. Dat moest uiteraard “come back” zijn, en “forgot”. Maar de bende speedsnuivers had niet lang scholing gevolgd. Dat was hiermee meteen duidelijk.

Plots weerklonk een belsignaal. We kregen één minuut om kennis te maken. De Marina voor me die eigenlijk Bianca heette, strooide wat poeder van haar zakje op tafel, nam haar bankkaart om er een lijn mee te boetseren, en met een opgerold briefje van twintig euro – ik snapte meteen waarom aan de inkom vooral cash geld belangrijk was – ramde ze het hele zootje los in haar neus. Ik bekeek het schouwspel en bemerkte plots dat haar zak speed veel groter was dan de mijne. Dit was een ideale manier om het gesprek op gang te brengen:

‘Hoe komt het dat jij meer hebt dan ik?’

Ze keek me verbaasd aan en sprak de gevleugelde woorden: ‘Boemararatsjiftsjaf! Goan goan goan feesjeuh en dinges mej schijters van Dash en data moes van mijne spychiater’.

Ze bleek een nogal uitgesproken dialect te hanteren, met uitspraken die qua grammatica en spelling niet volledig volgens het boekje werden gehanteerd. Wellicht had ze in haar leven maar weinig boekjes gelezen. Om het mijn lezers makkelijker te maken, ben ik zo vrij geweest om de conversatie voor u te vertalen:

‘De meesten van ons komen hier al jaren. Dat moest van onze psychiater, omdat het goed zou zijn om sociaal contact te hebben. Maar tien euro inkom voor een speeddate is voor ons veel geld. Omdat we zo lang mogelijk willen blijven speeddaten, versnijden wij ons gerief. We lengen het aan met waspoeder.’

Ik knikte begrijpelijk, en vroeg: ‘dus jij bent expert in het versnijden van speed?’

Haar ogen werden groter, haar gelaat strakker, en ze gebaarde me dichterbij te komen, omdat ze iets wilde fluisteren: ‘De meesten hier werken in het strijkatelier, omdat wij regelmatig strijk liggen. Meestal is dat van het lachen, omdat we veel drugs pakken, maar soms is dat van een comateuze toestand, omdat we teveel drugs pakken, of teveel versnijden. Alleszins is het voor ons niet moeilijk om op ons werk waspoeder mee te tsjoepen.’

De bel ging. Het was tijd om door te schuiven. Voor me zat opnieuw een Marina. Deze ging door het leven met de feërieke naam “Miranda”. Ondertussen begon ik het speeddaten te snappen. Ik snoof nu ook een lijn, Miranda deed hetzelfde en ik begon met een nieuwe openingszin:

‘Werk jij ook in het strijkatelier?’

Alweer een strakke blik, met ogen die bijna uit hun kassen wilden springen. Dit exemplaar had ook witte schuimvorming in de mondhoeken. Ze antwoordde: ‘Ben jij gek? In het strijkatelier werken alleen maar artikel zestigers. Dat zijn wijven die niet willen werken en leefloon krijgen van het OCMW, maar dan toch verplicht worden om te gaan werken. Nee, hoor. Ik kies er zelf voor om te gaan werken, omdat ik dan niet meer verplicht kan worden. Plus, dagelijks speed snuiven kost nu eenmaal veel geld. Omdat ik maar tot mijn veertiende naar school ben geweest kan ik alleen maar poetsen, of werken in de online pornosector, maar daarvoor heb ik naar het schijnt niet het juiste uiterlijk. Dus ben ik poetsvrouw geworden.’

Het schuim zat nu ook op de rest van haar mond. Inderdaad was ze niet de meest apetijtelijke dame die ik al was tegengekomen. Maar vooral deed het schuim me denken aan wat haar voorgangster me had verteld. Ik zette de conversatie verder:

‘Als poetsvrouw zal je wel veel waspoeder kunnen gebruiken om je speed te versnijden, zeker?’

Het schuim op haar mond had nu een hoogtepunt bereikt. Met een wilde en ongecontroleerde haal veegde ze haar mond schoon, haar ogen spreidden zich tot op de grens van het breekpunt, en ze sprak:

‘Waspoeder, afwasmiddel, allesreiniger, vloerzeep,… Ik kan aan zowat alles geraken. Ik wil strak staan, snap je?’

Alweer een belsignaal. Alweer een nieuwe dame. Ook dit exemplaar had een tot de verbeelding sprekende naam: “Kimberley”. Ze strooide haar ganse zak op tafel, en na vijfendertig keer snuiven had ze de berg verorberd. ‘Dat noemen ze een dijk, geen lijn. Ik houd namelijk van de kust. Jij ook?’

Ik wist niet goed wat zeggen. Bovendien ging het allemaal wat te snel naar mijn goesting. ‘Wacht even’, zei ik. Ik ga ook snuiven.’

Alweer een belsignaal. Nu was het Kyara die voor me zat. Maar ik had mijn lijn nog niet kunnen leggen. ‘Wacht even, Kyara. Ik wil eerst even…’

Alweer een belsignaal. Alweer een nieuwe dame.

‘Wacht, ik wil eerst even mijn lijn leggen.’

Opnieuw een belsignaal. Ik snoof mijn lijn.

Nog een belsignaal. 

Voor me zat plots Patsy, een voormalige prostituee die last had van buikloop en zich meteen excuseerde. Ze rende naar het toilet en was terug nog voordat ik met mijn ogen kon knipperen. Ik knipperde plots blijkbaar nogal veel met mijn ogen. Ook mijn kaken deden mee. Ik trok de gekste smoelen en dat was een zalig gevoel. Ik kon nog moeilijk blijven stilzitten, dus danste ik ter plekke een geflipt dansje. Ondertussen vertelde Patsy haar levensverhaal en ook de historie met haar ex-lief, Chlamydia. Voordat ik er goed en wel bij had stilgestaan, was ze drie keer over en weer naar het toilet gerend en was ze alweer terug om me te vertellen over de zeven schijtbeurten die ze de afgelopen minuut had voltrokken.

Een nieuw belsignaal.

Het begon nu inderdaad op een speeddate te lijken, een hogesnelheidstrein die op hol was geslagen. Ik kon niet meer blijven stilzitten. Blijkbaar konden de anderen dat ook niet. Ik zag bergen speed in neusgaten verdwijnen, gabbers die met de gekste bewegingen op de tafels sprongen, en Marina’s die zich ontdeden van hun kleding. Toen kwam de stoelendans. In een cirkel renden we als gekken rond de tafels op zoek naar een nieuwe zitplaats, allerlei gebaren makend, schuim op de mond.

Tot plots Kimberly met veel geweld naar mij begon te wijzen, en voor de ganse feestzaal riep: ‘Die kerel spreekt veel te goed om tot onze groep te behoren. Die moet onze zinnen zelfs corrigeren voor zijn lezers. Bovendien houdt hij niet van de zee denk ik, want hij kan geen dijken leggen.’

Alle ogen waren nu op mij gericht, en ik kan u verzekeren dat zulke strak ogende ogen behalve allitereren ook best veel angst kunnen inboezemen. De ganse bende ontaarden had zich tegen me gekeerd. Nog net op tijd kon ik het op een lopen zetten: voorbij de gefabriceerde entree met “verboden te roken”-plakaat, via de schabouwelijke planken met duivenmelkerstroffees, langs het toppenbiljart van meneer pastoor en dan naar buiten. De ganse meute volgde. Ik sprintte me een ongeluk, aan het tempo zoals Élodie Ouédraogo dat zou doen. Gelukkig was zij niet mee op speeddate. Het had een racistische lynchpartij kunnen worden. Maar vooral was ik gelukkig omdat de meesten van de meute in het strijkatelier werkten en hun speed met waspoeder versneden. Na zo’n vijftig meter lagen ze allemaal strijk op de grond, met schuim op hun bakkes waarmee ze de ganse gemeente van wasmiddel konden voorzien.

Ik was de dans ontsprongen. Of beter: de waanzin.

Sindsdien gebruik ik weer braaf Tinder, en begin ik hoe langer hoe meer op de Paus te lijken. Maar vooral begrijp ik nu veel beter waarom een bepaalde soort hipster ervoor kiest om aseksueel te zijn. Hierbij hebben ze mijn eeuwige respect.

Vanwege uw nar in zinsbegoocheling,
Waarom Serieus

Anderen bekeken ook:

Reageer op dit bericht:

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *