Gisteren is mijn kat gaan vliegen. In feite was het een droom die ze al langer wilde realiseren, maar door toedoen van haar drukke agenda was het er niet eerder van gekomen. Gisteren wel, en het was blijkbaar plezant geweest. Dat vertelde ze me vandaag tijdens de lunch. Ze wist me ook te vertellen dat de afstand van de aarde tot de maan driehonderdvierentachtigduizend vierhonderd kilometer bedraagt. In principe ben ik geen voorstander van nutteloze weetjes, zeker niet tijdens de maaltijd. Maar in sommige gevallen moet je principes aan de kant kunnen zetten, zoals bijvoorbeeld in het geval wanneer je kat een mijlpaal heeft bereikt, en ze daarover met bewondering wil overladen worden. Daarbij maakte ik de bedenking dat geval alvast beter is dan gevallene. Of erger: vanuit de maan op aarde gevallene. Mocht dat gebeurd zijn, het had me diep triest gemaakt. Na zulke relativering zijn principes van ondergeschikt belang en nam ik er de nutteloze weetjes graag bij, zelfs tijdens de maaltijd. Ik zei:
‘Dat wist ik niet.’ En ook: ‘Knap dat je zover bent gaan vliegen.’ Maar ze was blijkbaar niet naar de maan gevlogen.
‘Ben jij gek?’ begon ze. ‘Denk je nu werkelijk dat ik op één dag van de aarde naar de maan en terug zou kunnen vliegen?’
Ik weet zoiets niet, dus hield me van de domme.
‘Driehonderdvierentachtigduizend vierhonderd kilometer maal twee is zevenhonderdachtenzestigduizend achthonderd.’
Ze was goed in wiskunde. Dat wist ik wel.
‘Dat kan ik met mijn kattenpoten helemaal niet klapperen. Zelfs al zouden ze een motor van een straaljager inbouwen, dan nog zou het me meerdere dagen kosten. Ik ben naar de supermarkt gevlogen en heb tonijnsla meegebracht. Wil jij ook een beetje?’
Dat wilde ik wel. ‘Ja, geef maar,’ zei ik. En ook: ‘Wist jij trouwens dat tonijn veel omega-3-vetzuren en daarnaast ook de vitamines D, A en B2, en mineralen als jodium en ijzer bevat?’
Mijn kat keek me bedenkelijk aan en antwoordde: ‘In principe ben ik geen voorstander van nutteloze weetjes, zeker niet tijdens de maaltijd.’
